چکیده

در این مقاله بر آن هستیم مطالعاتِ پیرامون نقش نهادهای بومی در  قابلیت های سازمان های کوچک و متوسط چینی و همچنین تأثیر این روابط بر قابلیت نوآوری سازمان ها را تکمیل کنیم.  به طور خاص، مطالعات اخیر را با بررسی تأثیر جوانب سطح کلان و خرد نهادهای چینی (حمایت دولت، گوانجی) بر قابلیت های ” ابتکارعمل ” و “یادگیری” سازمان های کوچک و متوسط چینی و در نهایت نوآوری این شرکت ها تکمیل می کنیم (گوانجی به معنی تمایل سازمان ها و نهادهای چین برای ساختن یک رابطه نزدیک و غیر رسمی است). بحث های مفهومی ما بر نظریه های نهادی، یادگیری سازمانی و نظریه مبتنی بر منابع متمرکز می باشد. در این راستا، چندین رویه علیت وابسته و در عین حال متمایز را که در نهایت بر توسعه قابلیت نوآوری SME های چینی تأثیر می گذارند را مورد بحث قرار می دهیم. بر اساس تحلیل حداقل مربعات جزئی انجام شده از بیش از ۲۰۰ سازمان، از هر شش فرضیه پشتیبانی تجربی می شود که بر وجود روابط فوق صحه می گذارد. یافته های این مطالعه، موارد زیر را آشکار می سازد: (۱) تأثیر نسبی عوامل نهادی در برابر شرکت های خاص در مهارت سازی سازمانی، (۲) نگاشت اثرات نهادی در سطح کلان و خرد بر مهارت های سازمانی و (۳) تأثیر نسبی مهارت های سازمانی بر عملکرد نوآوری.

واژه های کلیدی: موسسات، گوانجی، حمایت دولت، قابلیت یادگیری، قابلیت ابتکارعمل، قابلیت نوآوری، سازمان های کوچک و متوسط (SME)، چین.

برای دانلود مقاله انگلیسی اینجا کلیک کنید

گوانجی و قابلیت ابتکار عمل

نقش اصلی گوانجی به عنوان عاملی در قابلیت ابتکارعمل سازمانی، مفهوم “زمانی در آینده” (در مقابل: “زمانی در آینده قابل پیش بینی”) همراه با همکاری و مزایای متقابل بلند مدت است. بنابراین، می توان گفت که “گوانجی” یعنی: یک انگیزه اجتماعی قوی برای انجام کاری. اگرچه گوانجی در سطح فردی رخ می دهد و مبتنی بر روابط فردی است (وانگ ، ۲۰۰۷)، ولیکن همچنین می تواند منفعت چشمگیری به سازمان ها برساند. در یک اقتصاد در حال گذار سریع مانند چین، که اطلاعات “جدید” زیادی در بازار وجود دارد – اما جز بواسطه ارتباطات فردی، غیرقابل دسترس هستند (شنگ ، ژو و لی ، ۲۰۱۱)، وجود گوانجی دو عملکرد مهم را در پی دارد: (۱) جذب منابع (فیزیکی و غیر فیزیکی)؛ (۲) به حداقل رساندن ریسک کسب و کار. در مورد جذب منابع، گوانجی شامل موارد ساده ای همچون درخواست کمک برای رفع کمبود منابع کمیاب مانند نیازهای مالی یا کمک فکری، مانند بینش مبتنی بر تجربه (حتی حمایت عاطفی یا اخلاقی) که ظرفیت CSME ها را جهت ارزیابی یا اصلاح دقیق ایده های کسب و کار افزایش می دهد می باشد. چنین انباشتگی، کمیت، کیفیت و تنوع منابع موجود شرکت ها را افزایش می دهد؛ بدین ترتیب، به سازمان ها اجازه می دهد منابع موجود را به روش های جدید استقرار دهند یا به منظور ارائه پورتفولیو های جدید و منحصر به فرد در بازار محصولات، به آزمایش و آزمون بپردازند.

همچنین، گوانجی قابلیت ابتکارعمل  CSME ها را به روشی نافذ افزایش می دهد. تا آنجا که کمبود منابع موجود شرکت ها را به حداقل برساند، ناهمگونی تجربه شده بواسطه گوانجی فیلتر کردن ایده ها  و یا انرژی سازمانی را تسهیل می کند (برای مثال، صرفه جویی در استفاده از منابع بیهوده). اینگونه اثربخشی ها در کانال دهی منابع حاکی از آن است که شرکت ها نه تنها می توانند ریسک های مرتبط با انحرافات سازمانی را به حداقل برسانند بلکه – مهمتر از همه – بر سرمایه گذاری مجدد یا بازسازی پیشنهادات بازار محصول که کارآمدتر هستند  متمرکز شوند. از آنجا که گوانجی را نمی توان در بازارهای آزاد خریداری کرد (لوک و همکاران ، ۲۰۰۸)، لذا CSME هایی با شبکه های ضعیف گوانجی، دارای قابلیت ابتکارعمل  ضعیفی هستند. به عبارت بهتر، هر چه گوانجی وسیع تر و قوی تر باشد، قابلیت ابتکارعمل  CSME ها بیشتر خواهد بود.

گوانجی است که در آن گوان(Guan ) به معنای دروازه و جی (xi ) به معنای اتصال می باشد و به این مفهوم است که باید از دروازه عبور کرد تا به شبکه متصل شد . گوانجی عموماً به اتصال اجتماعی یا رابطه مند بر پایه علایق و سود دو جانبه باز می گردد. نوع بخصوصی از رابطه است که شرکای مبادله را از طریق اجبارهای دو جانبه برای دستیابی به منابع ، از طریق همکاری ادامه دار و تبادل کمک و همکاری ، مقید و ملتزم می کند.

گوانجی و قابلیت یادگیری

باتوجه به نقش گوانجی در افزایش قابلیت ابتکارعمل  CSME ها، قابلیت یادگیری را به دو روش مهم تسهیل می کند:  (۱) با اجازه دادن به فعالان اقتصادی (برای مثال، مشتریان و تامین کنندگان) در شبکه CSME ها برای ارائه و یا به اشتراک گذاشتن اطلاعات بازار محصول، و (۲) با تسهیل دسترسی CSME به دانش ضمنی تعبیه شده در شبکه های گوانجی مربوطه. محققان پیشنهاد می کنند که گوانجی بین فعالان اقتصادی معمولاً شامل اشتراک اطلاعات در مورد محصولات و یا بازارها است (لوک و دیگران، ۲۰۰۸؛ وانگ و چونگ ، ۲۰۱۳). به طور کلی، می توان گفت که این بازیگران دانش نسبتاً بیشتری پیرامون قلمرو خودشان و دانش نسبتاً کمتری درمورد قلمرو کسانی که با آنها در تعامل هستند در اختیار دارند. به عبارت بهتر، گوانجی اجازه می دهد تا اطلاعات از یک قلمرو به قلمروی دیگری منتقل بشوند و به هر دو بازیگر فرصت یادگیری از یکدیگر را می دهد. این تبادل اطلاعات، اساس یادگیری را تشکیل می دهد و توسعه سرمایه فکری تنها برای کسانی که در شبکه خاص گوانجی قرار دارند حائز اهمیت می باشد (لوک و همکاران ، ۲۰۰۸). علاوه بر این، از آنجا که شرکت ها به شبکه های گوانجی یکسانی تعلق ندارند و همچنین منابع یکسانی ندارند، لذا پیکره دانش ناشی از تعاملات مبتنی بر گوانجی باید لزوماً شامل یادگیری منحصر به فرد و تخصصی باشند. به عبارت دیگر، اگرچه اصل اساسی تکامل دانش سازمانی مبتنی بر گوانجی است، اما از نظر یادگیری CSME ها، رشد و شکوفایی آن متفاوت خواهد بود.

در این راستا، گوانجی در واقع CSME ها را قادر می سازد تا به دانش ضمنی و تنوع این دانش در شبکه های درون گوانجی دسترسی پیدا کنند. با توجه به ماهیت غیررسمی گوانجی، کسب این دانش آنچنان هزینه ای ندارد. علاوه بر این  به دلیل ماهیت متقابل، سودمند و طولانی مدت گوانجی، این دانش قابل اعتماد و قابل اطمینان است. بنابراین، گوانجی ابزاری کارآمد برای خلق دانشی است که به CSME ها اجازه می دهد تا عدم اطمینان و خلأ اطلاعاتی را به سمت بازار سوق دهند، به ویژه در مواردی که اطلاعات قابل اطمینان اندک است. گوانجی، امکان سرمایه گذاری شناختی صریح در معنابخشی گذشته نگر را میسر می سازد و  یادگیری هدفمند را که در “استدلال” نهفته است – و نه در احساسات یا حتی حدس و گمان- پرورش می دهد.