جستجو
رفرنس نویسی سبک استناد مجموعه ای از دستورالعمل ها در مورد نحوه استناد به منابع در نوشته های تحقیقاتی است. همیشه برای جلوگیری از سرقت ادبی، هر زمان که منبعی را نقل قول، بازنویسی یا خلاصه می شود، به یک رفرنس نیاز است.
ذکر منابع در نوشتن آکادمیک ضروری است. هر زمان که منبعی را نقل قول یا ترجمه می کنید (مانند یک کتاب، مقاله یا صفحه وب)، باید یک نقل قول برای نویسنده اصلی ذکر کنید. در تحلیل کیفی مانند فراترکیب یک گام از روش به رفرنس نویسی و تعیین صحت منابع با روش CASP اختصاص دارد.
عدم استناد صحیح به منابع شما به عنوان سرقت ادبی محسوب می شود، زیرا شما ایده های شخص دیگری را به گونه ای ارائه می دهید که گویی متعلق به شما هستند. متداول ترین سبک های استنادی APA و MLA هستند.
رفرنس نویسی در انواع متون آکادمیک و علمی الزامی است. رفرنس دهی به چند دلیل مورد نیاز است:
-برای جلوگیری از سرقت ادبی با نشان دادن زمانی که اطلاعات را از منبع دیگری دریافت می کنید
-برای دادن اعتبار مناسب به نویسنده آن منبع
-تا به خواننده اجازه دهید تا خودش به منابع شما مراجعه کند
-هر زمان که منبعی را در نوشته خود ادغام می کنید، یک رفرنس دهی لازم است. این معمولاً به معنای نقل قول یا نقل قول است:
-برای نقل قول از یک منبع، یک متن کوتاه را کلمه به کلمه کپی کنید و آن را داخل گیومه قرار دهید.
-برای ترجمه یک منبع، متن را با کلمات خود بیان کنید. مهم است که این عبارت به عبارت اصلی نزدیک نباشد. اگر نمی خواهید این کار را به صورت دستی انجام دهید، می توانید از ابزار ترجمه استفاده کنید.
-چه نقل قول و چه نقل قول، و هر نوع منبعی که استفاده می کنید، به رفرنس نویسی نیاز است. علاوه بر استناد به منابع علمی مانند کتاب‌ها و مقالات مجلات، فراموش نکنید که برای هر منبع دیگری که برای ایده‌ها، مثال‌ها یا شواهد استفاده می‌کنید، نقل قول‌ها را نیز درج کنید. این شامل وب سایت ها، ویدیوهای یوتیوب و سخنرانی ها می شود.
معمولاً دانشگاه (یا مجله‌ای که به آن ارسال می‌کنید) از شما می‌خواهد که سبک رفرنس دهی خاصی را دنبال کنید. در برخی موارد، ممکن است مجبور شوید سبک نقل قولی را برای خود انتخاب کنید. مطمئن شوید که یک سبک را انتخاب کرده و به طور مداوم از آن استفاده کنید:
سبک APA به طور گسترده در علوم اجتماعی و فراتر از آن استفاده می شود.
سبک MLA در علوم انسانی رایج است.
سبک شیکاگو از دو سیستم تشکیل شده است:
یادداشت ها و کتابشناسی شیکاگو، رایج در علوم انسانی
تاریخ نویسنده شیکاگو، که در علوم (اجتماعی) استفاده می شود
بسیاری از سبک های استناد دیگر برای رشته های مختلف وجود دارد.
در بیشتر سبک ها، رفرنس دهی شامل موارد زیر است:
رفرنس درون متنی مختصر در نقاط مربوطه در متن
فهرست مرجع یا کتابشناسی حاوی اطلاعات کامل در مورد همه منابعی که ذکر کرده اید
رفرنس نویسی درون متنی معمولاً به شکل نقل قول‌های پرانتزی هستند که نام خانوادگی نویسنده منبع و سال انتشار آن را نشان می‌دهند (معروف به نقل‌قول‌های تاریخ نویسنده).
همچنین سبک‌های استناد یادداشت وجود دارد که در آن استنادات خود را در پاورقی یا پایانی قرار می‌دهید. از آنجایی که آنها در خود متن جاسازی نشده‌اند، این نقل‌قول‌ها می‌توانند جزئیات بیشتری را ارائه دهند و گاهی اوقات با فهرست مرجع کامل یا کتابشناسی همراه نیستند.
فهرست مرجع (با نام مستعار «کتابشناسی» یا «کارهای ذکرشده، بسته به سبک) جایی است که اطلاعات کاملی را در مورد هر یک از منابعی که در متن ذکر کرده‌اید ارائه می‌کنید. در انتهای مقاله شما ظاهر می شود، معمولاً با یک تورفتگی آویزان برای هر ورودی اعمال می شود.
اطلاعات موجود در مدخل های مرجع تقریباً مشابه است، صرف نظر از سبک استنادی که استفاده می کنید. برای هر منبع، معمولاً موارد زیر را شامل می‌شوید:
نام نویسنده
عنوان
تاریخ انتشار
ظرف (مثلاً کتابی که یک مقاله در آن منتشر شد، مجله ای که یک مقاله در آن منتشر شد)
ناشر
مکان (به عنوان مثال، یک URL یا DOI، یا گاهی اوقات یک مکان فیزیکی)
اطلاعات دقیق ارائه شده بسته به نوع منبع و سبک استناد متفاوت است. ترتیب نمایش اطلاعات و نحوه قالب بندی آنها (به عنوان مثال، حروف بزرگ، استفاده از حروف کج) نیز متفاوت است.
معمولاً، ورودی‌های فهرست مرجع شما بر اساس نام نویسنده حروف الفبا می‌شوند. این به خواننده این امکان را می دهد که به راحتی ورودی مربوطه را بر اساس نام نویسنده در رفرنس نویسی درون متنی پیدا کند.
