جستجو
روش هرمنوتیک (hermeneutics)، از طریق فعالیت های تجربی (جمع آوری تجربیات) و تأملی (تحلیل معانی آنها) انجام می شود. از این نظر، به گفته ون مانن،پدیدارشناسی هرمنوتیک شرح تجربیات شخصی، مصاحبه محاوره ای و مشاهده دقیق است. روش هرمنوتیک یک روش کیفی برای بررسی زندگی یک فرد و به نوعی زنده شناسی است.
رویکرد پدیدارشناختی به روش هرمنوتیک به تحقیق به عنوان پاسخی به رادیکالیسم آنچه قابل عینیت است ظاهر می شود. این مبتنی بر مطالعه تجربیات زندگی، در مورد یک رویداد، از دیدگاه سوژه است. این رویکرد مبتنی بر تحلیل پیچیده‌ترین جنبه‌های زندگی انسان است، آنچه فراتر از جنبه‌های قابل سنجش است. از نظر هوسرل (۱۹۹۸)، این پارادایم است که می کوشد ماهیت اشیا، ماهیت و صحت پدیده ها را توضیح دهد. هدف درک پیچیدگی تجارب زیسته است. این درک به نوبه خود با هدف افزایش آگاهی و یافتن معانی پیرامون پدیده است.
برای انجام پژوهشی تحت روش هرمنوتیک، شناخت مفهوم و اصول پدیدارشناسی و نیز روش رویکرد به یک حوزه مطالعاتی و مکانیسم های جستجوی معانی ضروری است. دانستن تجربیات از طریق داستان ها و حکایات اساسی است زیرا به ما امکان می دهد ماهیت پویایی زمینه را درک کنیم و حتی آن را تغییر دهیم.
باربرا و اینکیارته (۲۰۱۲) اشاره کردند که پدیدارشناسی از واژه یونانی پدیده به معنای “چیزی که خود را نشان می دهد و آشکار می کند که می تواند به خودی خود قابل مشاهده باشد” سرچشمه گرفته است (ص ۲۰۱). پدیدارشناسی جریانی فلسفی است که توسط ادموند هوسرل در اواسط قرن بیستم توسعه یافت. به گفته پاتون (به نقل از لاتور، ۱۹۹۶)، این رویکرد بر چگونگی درک افراد از معانی تجربیات زیسته متمرکز است. این رویکرد به عنوان مخالفت با طبیعت گرایی مطرح می شود، زیرا فرد را مشاهده می کند و تمام غرض و شهود ناظر را ریشه کن می کند.
از نظر هوسرل (۱۹۹۲)، «پدیدارشناسی یک روش توصیفی جدید و یک علم پیشینی را ارائه می‌کند که از آن جدا شده است و مقدر است که ارگان اصلی یک فلسفه علمی دقیق را تأمین کند» (ص. ۵۲). به عبارت دیگر، انتقادی را به علم در مورد روش کار، بر اساس کمیت های قابل اندازه گیری و واقعیت های قابل سنجش بدون آگاهی از آنچه انجام می شود، رسمیت می بخشد. از سوی دیگر، هایدگر (۲۰۰۶) معتقد است که «پدیدارشناسی بر علم پدیده‌ها تأکید می‌کند. این مبتنی بر اجازه دادن و درک آنچه نشان داده می‌شود، آنچنان که خود را نشان می‌دهد و به همان اندازه که خود را نشان می‌دهد. در نتیجه، پدیده‌ای عینی است. بنابراین درست و در عین حال علمی است» (ص۹۹). هدف پدیدارشناسی این است که تحقیقی جامع انجام دهد و به ریشه برسد، یعنی به میدانی که تجربه در آن مادی می‌شود، «خود چیز»، همان‌طور که اشیا برای آگاهی هستند.
از سوی دیگر، واژه هرمنوتیک از فعل یونانی hermeneuein به معنای تفسیر کردن گرفته شده است. آگیلار اشاره کرد (۲۰۰۴)، هایدگر اظهار داشت که «زبان خانه هستی است»، روش هرمنوتیک در جستجوی درک دیگری است، نه تنها از طریق گفتگو، بلکه در آنچه در پس آنچه گفته نشده است.
دیلتای (به نقل از مارتینز، ۲۰۱۴)، نماینده اصلی روش هرمنوتیک، آن را به عنوان فرآیندی تعریف می کند که امکان افشای معانی چیزهایی که در آگاهی فرد یافت می شود و تفسیر آنها از طریق کلمه است. او همچنین بیان می کند که متون، نگرش ها، اعمال و انواع بیان فرد، ما را به کشف معانی سوق می دهد.
ولز و گالیانو (۲۰۰۲) ادعا کردند که روش هرمنوتیک رویکردی است که رفتار، اشکال کلامی و غیرکلامی رفتار، فرهنگ، سیستم‌های سازمان‌ها را توضیح می‌دهد و معانی موجود در آن را آشکار می‌کند، اما تکینگی را حفظ می‌کند. آنها همچنین اشاره کردند که روش هرمنوتیک در طول فرآیند تحقیق در ساخت، طراحی روش شناختی و نظری و همچنین در تفسیر و بحث نتایج وجود دارد.
این رویکرد معطوف به توصیف و تفسیر ساختارهای بنیادی تجربه زیسته، و به رسمیت شناختن معنای ارزش آموزشی این تجربه است. این روش نشان دهنده یک رویکرد منسجم و دقیق برای تجزیه و تحلیل ابعاد اخلاقی، رابطه ای و عملی آموزش روزمره است که دسترسی به آنها از طریق رویکردهای پژوهشی معمول دشوار است. در این روش، پتانسیل و سهم ویژه روش برای تحقیق آموزشی به نمایش گذاشته می شود و مفاهیم روش شناختی و فعالیت های اساسی برای عمل تحقیق ارائه می شود.
روش هرمنوتیک با تفسیر و تاویل متن، معنی و مفهوم نهفته در آن کشف و راز و رمز آن بازگشایی می‌شود. در تفسیر متن، مفسر باید از نظر روانی و شخصی خود را به جای مولف قرار دهد. از منظر زمانی ساختارهای اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و … عصر مولف را دریابد و در آن قرار گیرد تا با بازسازی ذهنی همه ویژگی‌های شخصی، زمانی و مکانی مولف به تفسیر و فهم نسبتاً درستی از نوشته‌های او دست یابد. در سنت هرمنوتیک کشف نیت مولف و شرایط پیدایش متن و پدیده، مصوت کردن کلمات و واژگان برای فهم بار معنایی آنها، تشریح وضعیت معینی که واجد بار تحلیلی و انتسابی است، در نهایت ترجمه کردن به معنای فهم دقیق زبان بیگانه و معانی آن را به زبان خودی درآوردن، اهمیت بالایی دارد.
در این روش، رویه ها و تکنیک های خاصی برای جمع آوری اطلاعات و درمان و تفسیر آن پشتیبانی می شود. تأکید بر این نکته ضروری است که رویکرد پدیدارشناختی به عنوان یک شرط غیرقابل نقص، شناخت اصول فلسفی را می طلبد که این نظریه را حفظ می کند.
روش هرمنوتیک برای نزدیک شدن به اصول کلی ذات، واقعیت های تجربی را بررسی می کند که اندک قابل انتقال هستند، اما برای درک زندگی روانی هر فرد اساسی هستند. بنابراین، داشتن یک توصیف منظم و دقیق که تمام پیش داوری های طرفین تعامل را منعکس کند، ضروری است. در این فرآیند، تأکید بر این نکته مهم است که دسترسی به این واقعیت‌های غیرقابل مشاهده از طریق “درک تفسیری” حاصل می‌شود. به گفته مارتینز (۲۰۰۸)، این امکان آشکارسازی ساختار زیربنایی را که به کنش‌های خارجی معنا می‌بخشد، که باید همراه با آنها در نظر گرفته شوند. ساختار شخصی هر فرد مورد مطالعه برای دستیابی به این درک تفسیری، به کارگیری انواع فرآیندهای فکری که با توجه به اهداف هر مرحله و مرحله رویکرد خاص خواهد بود ضروری است.
این در مورد تعیین منابع، فرضیه ها، پیش فرض هایی است که محقق از آنها شروع می کند و تشخیص اینکه آنها می توانند در تحقیق مداخله کنند. به طور مشابه، مفاهیم نظری را نشان می دهد که چارچوب نظری هدایت کننده تحقیق بر اساس آنها ساخته شده است، همچنین سیستم های ارجاعی، فضا-زمان و جامعه شناختی مربوط به داده های به دست آمده از پدیده مورد مطالعه را نشان می دهد. روش هرمنوتیک از طریق پاسخ به سؤالات مطرح شده در مورد نگرش ها، ارزش ها، باورها، احساسات، حدس ها، علاقه مندی ها و غیره ما در رابطه با تحقیق با هدف اجتناب از حضور آنها در تفسیر تجربیات انجام می شود.
این مرحله توصیفی روش هرمنوتیک است زیرا داده‌ها در اینجا از تجربیات زیست‌شده از منابع متعدد به دست می‌آیند: گزارش‌های تجربیات شخصی، پروتکل‌های تجربه برخی از معلمان، مصاحبه‌ها، گزارش‌های زندگی‌نامه‌ای و مشاهده-توضیح یک مستند.
در روش هرمنوتیک برای دسترسی به تجربیات افراد، از آنها خواسته می شود که در مورد تجربه خود بنویسند. به این معنا، حکایات ما را به جستجوی رابطه بین زندگی و تفکر، بین موقعیت و تأمل می‌کشند. علاوه بر این، این روایات برای تربیت اهمیت دارند، زیرا به عنوان موارد تجربی عمل می کنند که به ما امکان می دهد تامل تربیتی انجام دهیم.
تجربه از درون به گونه‌ای شرح می شود که گویی یک حالت ذهنی است: احساسات، حالات، عواطف و غیره. بر روی یک رویداد خاص از موضوع تجربه تمرکز کنید: موقعیت‌های خاص، یک ماجراجویی، یک رویداد یا یک تجربه خاص را توصیف کنید.
مصاحبه عمیق با در نظر گرفتن اینکه این اطلاعات در بیوگرافی مصاحبه شونده وجود دارد به دنبال کسب اطلاعات در مورد موضوع مطالعه است. تفسیری که سوژه مورد مطالعه از تجربیات خود دارد در این مصاحبه گردآوری شده است. از سوی دیگر، مصاحبه محاوره ای به دنبال به دست آوردن معنای زنده یک تجربه خاص است و تفسیرهای ذهنی در مورد آن را کاهش می دهد.
مشاهده از نزدیک در روش هرمنوتیک به دنبال نزدیکترین حالت به دنیای حیاتی فرد مشاهده شده است تا معنای تجربه زندگی او را درجا درک کند. از سوی دیگر، در مشاهده مشارکتی، محقق به دنبال معرفی خود در فرهنگ و زمینه موضوع مورد مطالعه است و بخشی از آن را تشکیل می دهد. تفاوت اساسی دیگر در این واقعیت است که مشاهده دقیق از تدوین طرح های فکری قبلی (شخصی یا نظری) اجتناب می کند، در حالی که شرکت کننده از مقوله های قبلی – حتی اگر موقتی باشند – شروع می کند یا در پایان فرآیند به آنها می رسد.
هدف از این مرحله در روش هرمنوتیک تلاش برای درک معنای اساسی چیزی است. بازتاب پدیدارشناختی هم آسان و هم دشوار است. آسان است زیرا بررسی معنا یا ماهیت یک موضوع فرآیندی است که دائماً در زندگی روزمره اجرا می شود. به گفته هوسرل (۱۹۸۰)، وقتی ما معلمی را درک می کنیم، فقط یک مرد یا یک زن را نمی بینیم. ما فردی را متفاوت از دیگران می بینیم، به خصوص در جنبه ای که باعث می شود در مورد او صحبت کنیم. به عبارت دیگر، من، مانند بقیه جهان، مفهوم معلم را دارم، اما به سختی می‌توان به یک تعریف و توضیح انعکاسی از چیستی «معلم» رسید.
به منظور بازتاب پدیدارشناختی به روش هرمنوتیک، این مهم است که روشن شود که پژوهش در علوم انسانی موضوع اصلی است. جایی که مفهوم آن با تحلیل ماهیت روش شناختی و فلسفی آن درک می شود. تحلیل موضوع معمولاً به‌عنوان کاربرد کمی گیج‌کننده و بسیار مکانیکی از هر روشی برای محاسبه فراوانی‌ها یا کدگذاری اصطلاحات انتخاب‌شده در رونویسی‌ها یا متون، یا هر گونه تفکیک دیگری از محتوای پروتکل یا مطالب مستند درک می‌شود. بر اساس این کاربردها، نرم افزارهایی وجود دارد که تجزیه و تحلیل موضوع را برای محقق انجام می دهد.
هدف از این مرحله روش هرمنوتیک ادغام در یک توصیف واحد است که تمام چهره‌شناسی‌های فردی همه موضوعات مورد مطالعه را ادغام می‌کند. با این کار، فیزیوگنومی گروه، یعنی ساختار مشخصه گروه مورد مطالعه را تعیین می کنیم. فرمول باید توصیفی مختصر اما کامل از موضوع مورد مطالعه باشد. شرح شامل قرار دادن ساختار هر فیزیوگنومی فردی در یک ساختار کلی است که نمایانگر چهره شناسی مشترک گروه است. هوسرل بیان می کند که هدف روش هرمنوتیک حرکت از جزئی به امر کلی است، یعنی یک توصیف پدیدارشناختی کامل.
Aguilar, M. (2004). La hermenéutica y Gadamer. En M. P. Irigoyen (Comp.), Hermenéutica, analogía y discurso (pp. 13-24). México: UNAM
برای یادگیری روش هرمنوتیک بر روی لینک زیر کلیک کنید.
