گزارشهای مالی، محصول نهایی فرآیند گزارشگری مالی است. فرآیند گزارشگری مالی شامل ایجاد، انتشار، اطمینان بخشی و استفاده از اطلاعات مالی توسط استفادهکنندگان از این گزارشها است. حوزه آن از اجرای استانداردهای گزارشگری مالی برای تهیه گزارشهای مالی شروع و تا اطمینان بخشی، انتشار و استفاده از آنها گسترش مییابد. استفادهکنندگان برای قضاوت و تصمیمگیری در بازار سرمایه و ارزیابی مفاد قراردادی و مباشرت مدیریت، نیاز به اطلاعات سودمند دارند.
هدف کلی گزارشگری مالی فراهم آوردن اطلاعاتی است که آثار مالی معاملات، عملیات و رویدادهای مالی مؤثر بر وضعیت مالی و نتایج عملیات یک واحد انتفاعی را بیان و از این طریق سرمایهگذاران، اعطاکنندگان تسهیلات مالی و سایر استفادهکنندگان برونسازمانی را در قضاوت و تصمیمگیری نسبت به امور یک واحد انتفاعی یاری دهد. این هدف کلی به هدفهای مشخصی که دستیابی به هر یک از آنها مستلزم فراهم آوردن اطلاعاتی معین است به شرح زیر تقسیم میشود:
فراهم آوردن اطلاعات لازم برای ارزیابی وضعیت مالی و بنیه اقتصادی
فراهم آوردن اطلاعات لازم برای ارزیابی عملکرد و توان سودآوری
فراهم آوردن اطلاعات لازم برای ارزیابی چگونگی تأمین و مصرف وجوه نقد
فراهم آوردن اطلاعات لازم برای ارزیابی چگونگی ایفای مسئولیت مباشرت مدیریت و انجام تکالیف قانونی
فراهم آوردن اطلاعات مکمل برای درک بهتر اطلاعات مالی ارائهشده و پیشبینی وضعیت آتی
استمرار سود: این خصوصیات بر تمایز بین اجزای سود (که غیرمعمول یا غیرمستمر است) از سودی که انتظار میرود در آینده استمرار داشته باشد، تمرکز دارد. ارزش پیشبینی، از این لحاظ، به سودمندی اطلاعات برای یک سرمایهگذار که میخواهد آینده فعالیت شرکت را ارزیابی و پیشبینی کند مرتبط است.
اطلاعات تفکیکی: این خصوصیت به این موضوع توجه دارد که چگونه اطلاعات قسمتهای تجاری شرکت به سرمایهگذار اجازه میدهد تا درک بهتری از آینده شرکت داشته باشد.
ارزش تأییدکنندگی: تمرکز این خصوصیت بر سودمندی اطلاعات در بازگو نمودن گذشته است. ارزش تأییدکنندگی از این لحاظ به معنی تأیید (یا تصدیق) انتظارات قبلی ما میباشد.
رسیدگی پذیری: تمرکز این خصوصیت بر صحت، استفاده از برآوردها، اتکا به مفروضات، توانایی اندازهگیری و کمی کردن، و سطح شواهد و مدارک پشتیبانیکننده قرار دارد. کامل بودن: تمرکز این ویژگی بر جامعیت، توازن، دامنه شمول و شفافیت قرارداد.